Медалямі і ордэнамі ў нас адзначаюць не толькі працоўныя здабыткі, вытворчыя дасягненні, грамадскія і творчыя заслугі грамадзян, але і дэмаграфічны патрыятызм бацькоў, якія нараджаюць і выхоўваюць будучыню Беларусі.
Сёлета на атрыманне ордэна Маці будзе намініравана глыбачанка Алена Радзішэўская, якая з мужам Аляксандрам выхоўвае цэлую гвардыю сыночкаў. Іхняе шчасце – пяцёра сыноў: яны – іхні самы каштоўны капітал, клопат, радасць, надзея і, без сумневу, надзейная апора ў старасці.
Знаёмства
Месцам знаёмства віцяблянкі Алены і ўраджэнца Глыбоччыны Аляксандра стала вёска Пліса.
–Тут жыла мая бабуля Бенігна Геранімаўна Цвяткова, і я на летніх канікулах у яе пастаянна гасцявала, а для Сашы Пліса – малая радзіма. Тут жылі і працавалі яго бацькі, тут ён з братам хадзіў у школу. Калі мы перараслі вучнёўскі ўзрост і прыйшла маладосць, аказаліся з ім у адной кампаніі, у якой бліжэй пазнаёміліся праз агульных сяброў, разам хадзілі ў вясковы клуб на танцы, – расказвае Алена. –Але ж лета заўсёды змянялася восенню, час адпачынку – вучобай і працай. Я пасля школы паступіла на факультэт медыкадыягнастычнай справы ў Віцебскі медыцынскі каледж. Саша вучыўся ў 28-м Наваполацкім нафтатэхнічным вучылішчы (цяпер дзяржаўны політэхнічны каледж) на электраманцёра. Паміж намі была адлегласць, але і жаданне быць разам, якое збліжала. Раней жа не было Інтэрнету і мабільнай сувязі і мы пісалі адзін аднаму пісьмы, сазваньваліся па стацыянарным хатнім тэлефоне, на выхадных Саша прыязджаў да мяне ў Віцебск. Ён быў добры, шчыры і гэтым мне вельмі падабаўся.
Як не дзіўна, але такія ж якасці як дабрыня, адкрытасць і шчырасць Алены, як магнітам прыцягвала да яе Аляксандра. Адслужыўшы ў войску супрацьпаветранай абароны ў Баравусе-2, хлопец вярнуўся на Глыбоччыну, уладкаваўся па спецыяльнасці ў райцэнтры. Скончыла вучобу і Алена. Па размеркаванні яна магла застацца ў Віцебску, пра што і сказала хлопцу. Той, вядома ж, прыняў рашэнне, якое задаволіла іх абодвух: прыехаў у сваты і прапанаваў руку і сэрца. Абвянчаліся маладыя ў Задарожскім касцёле і з Божым блаславеннем пайшлі па жыцці разам.
Будаўніцтва
Пасля вяселля Аляксандр і Алена Радзішэўскія засталіся ў Глыбокім. Ён працаваў электраманцёрам на Глыбоцкім мясакамбінаце, яна – фельчарам-лабарантам у Цэнтры гігіены і эпідэміялогіі. Здымалі дом, жылі ў інтэрнаце, затым распачалі будоўлю. На той час маладыя бацькі ўжо выхоўвалі двух сыночкаў, лішняй капейкі не мелі і асіліць задуманае ім было не проста. Без жартаў, але фінансавую дапамогу бацькам у распачатай справе аказаў сваім нараджэннем сын Кірыл. Сям’я Радзішэўскіх набыла статус шматдзетнай і права на атрыманне ільготнага дзяржаўнага крэдыту. А вось пагасіць усе даўгі па ім дамог маленькі Дамінік – пяты сынок шчаслівых бацькоў, якому цяпер другі годзік.
У доме па вуліцы Чыгуначнай Радзішэўскія справілі наваселле пяць гадоў таму назад, але будаўніцтва працягваецца. Гаспадар узводзіць гараж, затым трэба думаць пра агарожу, а там і пра бягучы рамонт у доме. Руплівым рукам Аляксандра спраў хапае кожны дзень. У Алены абавязкаў не менш: чаго варта толькі прыбраць, абмыць і накарміць усіх. Кожнаму па катлетцы – ужо сем. Кожнаму па два палонікі баршчу – каструля пустая. Па стакану чаю выпілі – вады ў чайніку ледзь хапіла. І мамінай памочніцы-дачушкі на кухні няма – усе хлопцы. Вядома ж, талакой і бульбу абрэжуць, і пельменяў налепяць, і дранікаў памогуць напячы, але гэта ўсе бягом, на хаду, бо ў іх свае, мужчынскія інтарэсы.
–Пяцёра нашых дзяцей розныя па характару, імпэту, інтарэсах. Самы старэйшы Віталь ужо сямікласнік. Наведвае дзіцячую мастацкую школу імя Я. Драздовіча, займаецца разьбой па дрэве. Ён – хлопец спартыўны, любіць катацца на веласіпедзе і хадзіць у велапаходы. Данііл – пяцікласнік. Займаецца ў дзіцячай школе мастацтваў, іграе на цымбалах і ўдарніках. Трэцякласнік Кірыл часцей бывае ў ролі няні, прыглядае за маленькім Дамінікам. Вячаславу – толькі чатыры годзікі, але хлопчык ужо хоча іграць на саксафоне. Няхай шукаюць сваё, развіваюцца, мы іх у іхнім выбары падтрымліваем і дапамагаем, – кажа Алена. – Сёлета ў жніўні будзе 16 гадоў як мы з Сашам разам. За гэты час дом пабудавалі, не адно дрэўца пасадзілі, дзетак нарадзілі, галоўны Божы наказ – прадоўжыць род чалавечы – выканалі. І цяпер для нас не так важна, якую прафесію выберуць дзеці. Галоўнае, каб яны выраслі прыстойнымі людзьмі і нам не было сорамна за іх.
Духоўнасць
Бацькі шмат увагі ўдзяляюць духоўнаму выхаванню дзяцей і лічаць, што хрысціянскія каштоўнасці – трывалая аснова свядомасці, добрых учынкаў і беспраблемных паводзін кожнага чалавека.
–Прывучаем дзяцей жыць па запаведзях Божых і стараемся быць для іх у гэтым прыкладам. Мы з Сашам рады, што Віталік і Данік – міністранты ў касцёле Святой Тройцы, што мы разам з дзецьмі чытаем малітвы, што цяпер усёй сям’ёй адпраўляемся ў пешую пілігрымку ў Будслаў. А яшчэ адзін раз у год мы ездзім у Навагрудак. Калісьці ксёндз Мікалай Ціхановіч пазнаёміў нас з сястрой Марыянай з мінскай “Кангрэгацыі сясцёр Свяцейшай сям’і з Назарэта”. Яна і запрасіла нас у Навагрудак, куды на духоўную рэкалекцыю з’язджаюцца па 17 шматдзетных сем’яў з Беларусі і Расіі. Цэлы тыдзень мы там жывём, дзелімся вопытам наладжвання сямейных узаемаадносін, абмяркоўваем праблемныя пытанні, чытаем Біблію, молімся, вучымся разумець адзін аднаго, прымаць такімі, якія мы ёсць, дапамагаць і дараваць, – гаворыць Алена Аляксандраўна. – З аднаго боку – вырываемся з бытавой “каляіны” і адпачываем ад паўсядзённых будняў, а з другога – атрымліваем навыкі сумеснага пражывання. Паверце, калі на працягу сямі дзён і 24-х гадзін у суткі ўся сям’я разам і ніхто нікуды не адлучаецца, гэта не проста. Трэніруем цярпенне, павагу адзін да аднаго, прысвячаем час духоўным практыкаванням. Дзякуем Богу за тую дарогу, якую мы прайшлі разам, і за тую, якую Ён нам яшчэ дазволіць прайсці.