Передовая доярка Ирина Фенько.
Об Ирине Александровне Фенько газеты, в том числе и центральные, писали много раз. И всегда это было заслуженно. Как передовую доярку её пригласили на большое совещание в Новополоцк, где собралось всё руководство Витебской области. Это было в далёких 70-х годах… Но события тех дней Ирина Александровна помнит так хорошо, словно они были вчера.
Наша встреча с Ириной Александровной прошла на одном дыхании – общаться было легко, будто мы знали друг друга тысячу лет. Такой уж у неё характер – говорить даже о тяготах с лёгкостью, не предъявляя ни к кому претензий. Свои молодые годы вспоминает по-доброму эмоционально, с улыбкой. Биография Ирины Александровны мало чем отличается от биографии её сверстниц: отец погиб на войне; в 13 лет пошла работать в колхоз «Перамога», чтобы помочь маме строить новый дом и содержать младшего брата; трудовой стаж дояркой – 32 года. Слушаешь Ирину Александровну и на ум приходят слова Маяковского: «Гвозди б делать из этих людей: Крепче б не было в мире гвоздей». Диву даёшься, как она в свои малые годы работала наравне со взрослыми.
– Час быў такі, таму і вымушана была ісці працаваць, але плацілі за работу добра: мы з мамай за 9 тысяч рублёў купілі ў Літве зруб, які быў падрыхтаваны для будаўніцтва маста, – рассказывает Ирина Александровна, добавляя, что и по сей день живёт в доме, построенном из тех брёвен. – Я сюды і замуж выходзіла: яшчэ печкі у добрай хаце не было, муж мой яе ляпіў пазней, а жылі мы з ім першыя гады на кухні.
Ещё до замужества Ирина Александровна сумела проявить себя старательным работником, за что и была удостоена высоких наград: нагрудных знаков «Ударник десятой пятилетки» и «Ударник одиннадцатой пятилетки», юбилейной медали «За доблестный труд в ознаменование 100-летия со дня рождения Владимира Ильича Ленина», почётного звания «Ударник коммунистического труда», орденов Ленина и Красного Трудового Знамени.
– Зараблялі добра: па 40 тысяч рублёў (у летнія месяцы, калі малака каровы давалі многа), а ў канцы года калгас выплочваў яшчэ па 50-60 тысяч рублёў, як прэмію, – говорит Ирина Александровна. – Але ж і працавалі цяжка: кожная даярка абслугоўвала 40 кароў, да таго ж трэба было і дзяжурыць у кароўніку, і кармы раздаваць, і шмат іншай работы выконваць… І вось мяне, як перадавўю даярку запрасілі разам з Віктарам Сініцкім, Анатолем Пачопкам і Эдуардай Анкуд на з’езд у Навапалоцк. Вельмі хвалявалася, а яшчэ больш за мяне хваляваўся Віктар Сініцкі, казаў, не падвязі, Ірына. І я не падвяла. Калі запрасілі на сцэну, не разгубілася і гучна ўсіх прывітала, што аж ўвесь зал захлоў у далоні. У прэзідыўме сядзеў Уладзімір Грыгор’еў, які на той момант быў першым сакратаром Віцебскага абкама КПСС. Я гаварыла пра тое, як дабіваемся высокіх надоеў, пра абавязацельствы на высокія надоі, што не губляем ніводнай кроплі малака… А Грыгор’еў ўсё на мяне паглядваў. Калі скончыла сваё выступленне і вярнулася ў залу, Віктар Сініцкі ашчапіў мяне на радасці, казаў, што я малайчына, вытрымала экзамен. Тады да нас падыходзіць Эдуарда Анкуд і кажа: цябе шукаюць карэспандэнты, Грыгор’еў сказаў, каб пра цябе напісалі ў газету.
Ирина Александровна показывает мне чёрно-белый снимок.
– Вось той здымак з Наваполацка, – говорит она и передаёт фотокарточку мне. На ней – женщина средних лет, с причёской и веером нагрудных знаков за трудовую доблесть.
В жизни Ирина Александровны было много других событий и случаев, о которых она может рассказывать долго. В своём биографическом повествовании добирается она и дней сегодняшних.
– Абавязкова напішыце ў газеце пра старшыню нашага Пятра Дашкевіча – ай, вельмі добры чалавек: стала мне неяк блага, патэлефанавала яму, а ён мне тут жа дахторку прывёз – ці трэба было б гэта каму іншаму, а ён меня не пакінуў і дапамог. А яшчэ хачу падзякаваць кіраўніку “Залатой падковы” Дзмітрыю Стукану: ніколі не пакінуў маёй просьбы без увагі. Калі трактар трэба ці яшчэ што – заўсёды дапаможа, ды яшчэ і сам прыездзе – пракантралюе, як трактарыст справу выконвае. Велімі добрые яны людзі.
Живёт Ирина Александровна в деревне Майсютино. Недавно она отметила свой 80-летний юбилей. Несмотря на преклонный возраст, держит кур, обрабатывает огород, собирается завести поросёнка.
– Колькі жыву, столькі і буду працаваць, – говорит она с такой лёгкостью, будто ей всего 20 лет отроду.