Высакосны год закончыўся. Нягледзячы на небяспеку ў сувязі з пандэміяй, жыхары раёна працавалі, жаніліся і выходзілі замуж, нараджалі дзяцей, жылі з верай, што ўсё будзе добра.
Напярэдадні Новага года мы прапанавалі глыбачанам розных прафесій уявіць сябе мастакамі і намаляваць карціну адышоўшага 2020 года. Атрымалася шчыра, арыгінальна, па-філасофску мудра і нечакана творча.
Святлана Мадэль, загадчыца булачнай №1 філіяла “Глыбоцкі хлебазавод” родам з Параф’янава. Пачынала працаваць таваразнаўцам у Докшыцкім райспажыўтаварыстве. З задавальненнем удзельнічала ў мастацкай самадзейнасці: спявала, танцавала, выступала ў міні-сцэнках і з вершамі ўласнага сачынення — творчая жылка перадалася ёй ад мамы Марыі Люцыянаўны Супранёнак. Дванаццаць гадоў назад Святлана Васільеўна пераехала на Глыбоччыну адкуль родам яе муж.
—Цяпер я не Супранёнак, а Мадэль. Не тая, што дэфіліруе на подыуме, а тая, што носіць такое прозвішча. Мне замуж варта было выходзіць толькі з-за аднаго гучнага прозвішча, — жартуе жанчына.
Святлана Васільеўна – адна з лепшых работнікаў філіяла, занесена на Дошку гонару прадпрыемства. Кожны дзень прадае сотні кілаграмаў свежага смачнага духмянага хлеба, які ўсяму галава і лічыць, што яе прафесія важная і патрэбная.
—Зярнятка, спелы каласок і спечаны духмяны бохан займаюць на маім малюнку галоўнае месца. Яны — сімвал працягу жыцця, якое, нягледзячы на складанасці і перашкоды, трэба ўспрымаць з аптымізмам, — кажа Святлана Мадэль, якая экспромтам напісала вершы да карціны.
Если б дали кисть и краски,
Предложили тонкий холст,
Я вот так нарисовала б
Уходящий этот год.
Из земли навстречу солнцу
Тянет ручки стебелёк.
Хлещет дождь, ветра сгибают,
Но не сломят колосок!
Хлебом быть его призванье,
Нести силу и тепло,
Питать тело, крепить душу
Как бы в жизни не везло.
Люди! Нам нельзя сдаваться,
Нельзя руки опускать.
Любить, ценить всех тех, кто рядом
И никогда не унывать!
Жанна Сташкевіч, інспектар раённага аддзела Фонда сацыяльнай абароны насельніцтва па спецыяльнасці – бухгалтар. Многія глыбачане ведаюць яе, як выдатную спявачку, удзельніцу народнага ансамбля народнай песні “Крынічанька”, без якога не абыходзіцца ніводнае свята на Глыбоччыне. Нават калі Жанна захварэла і была ў бальніцы, яна не прапусціла рэпетыцыю новай песні — падпявала сваім дзяўчатам анлайн.
—Век камп’ютарызацыі раз’яднаў людзей. Многія людзі ў прамым сэнсе слова жывуць у сацыяльных сетках, давяраюць свае тайны камп’ютарным сябрам, з імі абмяркоўваюць патаемнае і паўсядзённае, але… Паверце: калі прыйдзе бяда, ад соцень “сеткавых” сяброў паратунку вы не дачакаецеся. Падставяць плячо, дапамогуць справай і словам тыя, хто побач з вамі, а не на тым баку экрана. Ад прыгожых слоў, узятых з камп’ютара, вее холадам, а душу да слёз кранаюць, можа, не такія гладкія і шчырыя, але тыя, якія чуеш ад родных людзей і не ў віртуальнай рэальнасці. Каб я была мастаком, намалявала б сонейка, якое лічу сімвалам дабрыні. Яно сваімі праменьчыкамі, як рукамі, гарнула б да сябе людзей, напаўняла сэрцы шчырасцю, цеплынёй, спагадай, якія цяпер у дэфіцыце.
Нэля Баравік, дырэктар Глыбоцкага занальнага архіва, захоўвае мінулае дзеля будучых пакаленняў. Яна – таленавітая мастачка са сваім асаблівым поглядам на жыццё. Удзельніца раённых і рэспубліканскіх творчых выстаў-конкурсаў, чалавек крэатыўных ідэй, які не баіцца новых і нязведаных шляхоў.
— Адыходзячы год выдаўся нялёгкім, але скажу, што ён быў нашым прэзентам. У перакладзе слова “Прэзент” – мае два значэнні: мінулы час і падарунак. У сувязі з гэтым хачу працытаваць мудрае выказванне “Прошлое — забыто, будущее – сокрыто, а настоящее – даровано”. І мы павінны цаніць яго, як самы каштоўны падарунак, бо якое б не было сёння – яно ў нас ёсць, а ці будзе заўтра – невядома. Усіх нас, людзей розных узростаў, аб’ядноўвае сёння, і мы абавязаны дзячыць за такі бясцэнны падарунак: напаўняць дні добрымі справамі, душэўным цяплом, рабіць карыснае і патрэбнае дзеля другіх, пазнаваць і вучыцца.
Валянціна Хрысталовіч (на здымку з дачкой Анастасіяй Грамыка) — начальнік групы па разлікова-пашпартным абслугоўванні КВУП “Віцебскі абласны разлікова-даведачны цэнтр”. Яна ведае адказным і клопатным участкам работы – аплатай за камунальныя паслугі. Кожны яе дзень пачынаецца з лічбаў і справаздач, перапоўнены тэлефоннымі званкамі, заявамі і зваротамі людзей. Як кажа жанчына, на рабоце ёй — не да творчасці.
—Але калі ўявіць, што я мастачка, то на маёй карціне была б жанчына ў акружэнні дзяцей: жанчына-маці, гаспадыня, галоўная місія якой на гэтай зямлі – працягваць род чалавечы. У жанчыне на малюнку я пазнаю сябе — шчаслівую маму і бабулю. Гэты год пачаўся з добрай навіны – вясна была асветлена нараджэннем унучка Алёшкі, а закончыўся год – 10-гадовым юбілеем унука Даніка. Сёлета наша сям’я папоўнілася, я ў чацвёрты раз стала бабуляй, адчула шчасце, трымаючы на руках маленькае жыццё. Хачу, каб над мамачкамі і дзеткамі заўсёды свяціла яснае сонейка, было чыстае неба, каб іх жыццё было кветкавым і яркім.